μια Κυριακή στο μουσείο της ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ..

Κυριακή πρωί..καφεδάκι στη βεράντα,ο Τζίτζις(το καναρίνι)
να λέει τα δικά του,
ο καιρός ελαφρά μουντός προς βροχή και...ξαφνικά η ιδέα !!!
" πάμε Ακρόπολη..??..στο μουσείο..??
που όλο λέμε πάμε ,αλλά με τούτα και με κείνα δεν το έχουμε καταφέρει μέχρι τώρα...
και ντροπή μας κι αίσχος μας...
Ο κύβος ερρίφθη...πάμε Ακρόπλη!!!

Ανηφορίζοντας τη Διονυσίου Αεροπαγείτου,έχω την αίσθηση πως βρίσκομαι σε διακοπές...
Κόσμος,τουρίστες -ευτυχώς σήμερα δεν είχε ΠΑΜΕ,μόνο εμείς είπαμε "πάμε"-
πανέμορφα μικρά καφέ
και πάνω μας να δεσπόζει η σκιά του Ιερού Βράχου...

Κατεβαίνουμε τα σκαλιά ...και η αναπνοή σταματάει...
Ενα γυάλινο πάτωμα αποκαλύπτει κάτω από τα πόδια μας ένα πολιτισμό
και αιώνες ιστορίας...
Οπως περπατάς επάνω του,νομίζεις πως θα πέσεις στο κενό...
και θα βρεθείς να ζεις στα χρόνια της π.χ. Ελλάδας...
Είναι συγκλονιστικό !!!

Οταν είδα από την τηλεόραση τα εγκαίνια του Μουσείου,ένα χρόνο πριν,
την ώρα που ενώθηκε ,συμβολικά, ένα κομμάτι πεντελικού μαρμάρου
με το αντίστοιχο γλυπτό του
- πέστε με γραφική -
ένοιωσα συγκίνηση και δέος...
Πιστέψτε με,δεν ήταν τίποτα μπροστά στα συναισθήματα που ένοιωσα
περνώντας την είσοδο και μπαίνοντας στον αρχαίο κόσμο...
Μακάρι να μπορούσα να σας μεταφέρω περισσότερες
εικόνες από τα εκθέματα
- ξέρετε όμως πως η φωτογράφιση απαγορεύεται σε μουσεία -
έτσι περιορίζομαι σε όσες τράβηξα από τον εξωτερικό χώρο,κάποιες από έντυπα του Μουσείου και...μια ζαβολιά...!!!!
Τράβηξα φωτογραφία εν είδει κατασκόπου
( είπαμε...ντρέπομαι...)
στήλη όπου αναγραφόταν ο ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ - ναι με κεφαλαία -
έργου...
Ανοιξα τα σαγόνια μου - ευτυχώς συγκρατήθηκα και δεν άνοιξα τις παλάμες μου -
σκεπτόμενη πως το 500 πχ ήταν υποχρέωση των αναθετών
να απολογούνται για τα ανατιθέμενα...
Στη σύγχρονη εποχή,είναι υποχρέωση των αντιστοίχων
να ...αποκρύπτουν και να δικαιολογούν τα ανατεθέντα...
( τα περί απολογισμών..άστα...για άλλη εποχή )

Τρεις ώρες περιδιαβαίναμε την ιστορία
- και λίγες ήταν -
κοιτάζοντας το απίστευτο κάλλος των αγαλμάτων...
Και μιά σκέψη τριγύριζε ασταμάτητα στο μυαλό μου...
" είναι δυνατόν η Ελλάδα που βλέπω τώρα να γέννησε την Ελλάδα που ζω..??
Την απαξιωμένη,απομονωμένη και λοιδωρούμενη ...??
δεν μπορεί...θα ξαναβρούμε σαν λαός την αξιοπρέπεια
και την Ιστορία μας... "
( προς το παρόν μας έχει καθυστερήσει η μυθολογία )

Τέλος της περιήγησης και ώρα για καφεδάκι...
στο υπέροχο καφέ-εστιατόριο του Μουσείου με θέα το βράχο,το Λυκαβητό
και τα παλιά τα σπίτια που βρέθηκαν να αγκαλιάζονται
με το υπερσύγχρονο Μουσείο...
( τα σαγόνια τα άνοιξα άλλη μιά φορά...οι τιμές απίστευτα χαμηλές...
και το σέρβις ...άψογο...
βρε λες να αρχίσαμε να βάζουμε μυαλό..??...
( αν σταματούσαν και οι επαγγελματίες συνδικαλιστές μας να κλείνουν την
Ακρόπολη
και τα Μουσεία κατά το δοκούν μπορεί και να αρχίσουμε να ελπίζουμε )

Τέλος...
είπα πολλά ...και έχω άλλα τόσα ανείπωτα...
αλλά έχω και κάτι ακόμα να σας πω...

μη φύγετε να πάτε αλλού...
πηγαίνετε όσοι δεν το έχετε ήδη κάνει να δείτε αυτό το θαύμα...
άλλοι έρχονται από τα πέρατα της γης για να το δουν...
Και το οτι το έχουμε δίπλα μας και τάχα πάμε όποτε θέλουμε,
δικαιολογία είναι...
αναλογιστείτε πόσοι δεν έχουν ανέβει μέχρι τώρα στην Ακρόπολη...
ας μη γίνει το ίδιο και με το Μουσείο...

α...και να μη ξεχνιώμαστε...
bring them back

τώρα δεν έχετε καμία δικαιολογία οτι τα προστατεύετε...

...και βέβαια ακούμε " Μυθωδεία " και τον υπέροχο Βαγγέλη Παπαθανασίου...